Czwartek, 16.45, wychodzimy z Maciusiem z fabryki. Humory dopisują, dziś firmowa imprezka, pożegnanie starego szefa.
Kierujemy się na rynek, do Pinty, na jedno małe przed. W sumie idzie nas troje, bo jest jeszcze Bu, nowa koleżanka. Dołączyła do zespołu ledwie dwa tygodnie temu i już chyba zaczyna ogarniać, że trafiła na pojebów.
W Pincie wiadomo, Modern Drinking. Wiało mocno, lekko kropiło, świetny klimat. Start zaliczony, trzeba iść na imprezę, która ma miejsce na jednej z barek na Wiśle. Dziwnym zrządzeniem losu idziemy przez Kazimierz i zupełnym przypadeczkiem zachodzimy do naszej ulubionej pijalni wódki.
Wódeczka na start, maczanka, na druga nóżkę, żurek, dołącza Pachu, więc jeszcze na trzecią nóżkę.
Humory dopisują, we czworo udajemy się do barki. A na barce kupa, znaczy Tyskie z kija. Słabo.
Początek imprezy jak zwykle. Przemieszane ludźmi, którzy wpadli na moment, razem z ludźmi, którzy mają jasno określony cel na ten wieczór. No jeszcze przemowa odchodzącego szefa. Dostał fajne prezenty, a że był w zasadzie lubiany, to lekki wzrusz na mecie. Spoko, wracamy do picia.
Szczyny z kija się nie da, więc ograny numer, znaczy wino. Nalałem sobie pełną szklankę czerwonego, wytrawnego i uznałem, że to musi wystarczyć na startowej nudzie. Rozkręcało się powoli, trochę śmichów, tu i tam wódeczka, sam też w gardło przyjąłem, no niby coś się dziać zaczynało, ale czułem, że to chyba nie będzie ten wieczór.
I wtedy zadzwonił telefon. Misiek zmierza na imprezę i będzie za 5 minut.
Misiek od tygodnia na urlopie. Na barkę wjechał mocno zarośnięty, z pogodnym uśmiechem na ryju, znaczy urlop mu służy. Pobrał szklankę wina i teraz we dwóch melinowaliśmy gdzieś w kącie. W zasadzie jedyną rozrywką było wypatrywanie TEJ kelnerki. Typ 11/10. Tyłek miała tak niesamowity, że jak przechodziła, to panowie przestawali rozmawiać, patrzyli się na ten cud natury i robili notatki. Wszystko w tej sytuacji było na miejscu, bo pani była tak niesamowita, że zamiast świńskich spojrzeń chamów na połać mięsa, był nieskrywany zachwyt i uwielbienie. Rewelacja.
Czas leciał nieubłaganie i trzeba było podjąć decyzję, a była ona taka, że lecę na ostatni pociąg 23.10, po drodze zaczepiając o Pijalnie, gdzie walniemy lufę, patrząc jak pani przyrządza nam tatara, a potem drugą, po tatarze. Misiek zgodził się z miejsca, a Bu słysząc słowo 'tatar' była gotowa rzucić wszystko i wszystkich, byle tylko zjeść jednego. Namawialiśmy też Maciusia, ale ten mówił, że nie może pić mocnych trunków i w ogóle musi się oszczędzać, bo jest obecnie w cyklu treningowym.
Kiedy to mówił, to był już tak najebany, że nawet tego nie pamiętał.
Poszliśmy, wiaterek wiał, deszczyk kropił. W Pijalni ruch umiarkowany, Disco Italia ustąpiło polskim szlagierom minionych lat, powolutku.
Misiek się uparł, że on zamówi.
- 3 tatary, 6 wódeczek i jedna oranżada
- 52 złote
[odgłos uderzającej o ziemie szczęki Miśka]
- ile?! to ja chcę panie napiwek dać!
Lufa poleciała, tatar zaliczony, druga lufa ma być pita. Miny markotne, bo zaraz trzeba się zbierać. Ostatni pociąg, a przecież nie mogę czekać na ten o 3, bo jutro normalnie do pracy. Wyczuwając potencjał tego wyjścia, podjąłem męską decyzje.
- Misiek, zostajemy. Dorzucisz mi się groszem do taxy, która mnie wyniesie grubą bańkę i po drodze zawieziemy i Ciebie. Bu, możesz jutro wziąć home office.
Jak ręką odjął. Widziałem na wspólnych obiadkach, że Misiek i Bu mają jakąś dziwną nić koneksji, w sensie chyba ten sam rodzaj złośliwości sprawia im przyjemność. W każdym razie teraz, jak na zawołanie, równiutko chlapnęli lufę.
I właśnie wtedy Misiek przeszedł w tryb Party-Misiek.
Najpierw wpieprzył wszystkie dostępne w knajpie tatary. Nie wiem ile ich zjadł, może 5, może 6. Kazał sobie nakładać na ten sam talerz i za każdym razem wycierał chlebem do czysta. Wóda zaczęła się lać w tempie hurtowym, Misiek stawiał banie wszystkim, każdy klient wchodzący do knajpy był witany miśkowym okrzykiem - co pijecie? ja stawiam! Kiedy ktoś chciał zamówić tatara, to szefowa z teatralnym żalem wskazywała Miśka i mówiła, że on wszystko zjadł, następnie Misiek w ramach przeprosin stawiał banię i wszystko się kręciło. Misiek był wszędzie, z każdym się witał, tu wypił brudzia, tam się z kimś poprzytulał, w pewnym momencie wisiał wpół przez bar i się szarpał z szefową, która próbowała wyrwać mu portfel, krzycząc przy tym, że już ją wkurwia i ona nie ma siły tej wódki już polewać. Na barze walało się bez mała 15 bań, a pustych kieliszków nie liczę. Kiedy na chwile się uspokoił, to wspólnie z Bu i szefową, powoli, wyraźnie, w prostych słowach, wyjaśniliśmy mu, że ludzi trochę wkurwia jak ktoś tak aż z przesadą forsą szasta. Misiek cierpliwie nas wysłuchał, potem się zamyślił i wtedy zobaczyłem ten błysk złośliwości, już wiedziałem. Jebany się zerwał i pobiegł do bankomatu po więcej gotówki. Niereformowalny.
Potem byli angole. Weszło dwóch. Angole jak angole, dwa wyrośnięte byczki, krótko ścięci, grube kości, zbici, dawałem każdemu po 90-100kg wagi. W tym miejscu zadziałała psychologia. Misiek raczej strongmanem nigdy nie zostanie. 65kg wszystkiego i to jeśli zważymy go z plecakiem, w którym jest laptop, ładowarka i firmowy telefon. Dla pewności można dorzucić cegłę. No i właśnie ten nasz niewyrośnięty Misiek wyskoczył do angoli z baniami i klasycznym, do bólu polskim 'pij kurwa'. Nie mieli prawa się sprzeciwić, bo Misiek już był w fazie kuloodporny. Co zrobić, wzięli i wypili. Jednemu się zaszkliły oczka, a drugi zaczął nam w torsjach schodzić z tego świata. Śmiali się z nich wszyscy, szefowa najgłośniej. Zostało im polane jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze... Nauka bywa trudna.
Z angolami łatwo, pytasz się ich skąd są, a potem podajesz największy klub piłkarski z tego miasta. Ci byli z Leeds, powiedziałem Leeds United, zaczęli mnie przytulać. W tym momencie uaktywniła się Bu, która na ten czas cierpliwie waliła swój przydział wódy. Naskoczyła na biednych chłopaków, zaczęła ich jebać okrutnie za Brexit, opierdalała ich bez litości, Ci skurczyli się w sobie, niczym uczniaki. Szkoda mi ich było. Cały bar rechotał.
Misiek nagle zniknął. Był i nagle nie ma. Trzeba szukać, chuj wie co znowu wymyślił, równie dobrze może właśnie z gołą dupą biegać po dachu okrąglaka.
Oceniłem stan Bu na bliski mety, do angoli wydałem krótki przekaz - macie jej pilnować, nie wolno wykorzystać. Stałem nad nimi i im paluchem groziłem. Oczy mieli jak spodeczki. Przyjechali do Polski licząc na jakąś szaloną imprezkę, no to się doigrali.
Wylazłem z knajpy w poszukiwaniu Miśka. Daleko szukać nie musiałem. Po drugiej stronie ulicy są stanowiska targowe, na noc składane. Przez jedno takie stanowisko był przewieszony Misiek, który obecnie oddawał tatary. Zwykle pawik wygląda jak wątpliwej jakości pizza. U Miśka to był uczciwej wielkości kopiec, góreczka stworzona z tatarów, można było nawet odróżnić jajeczko. Kiedy oceniłem, że Misiek jest raczej stacjonarny, wróciłem obczaić co z Bu. Ta sobie delikatnie przysypiała, pod opieką dwóch skołowanych i lekko przestraszonych angoli. W tym momencie zadzwonił telefon. Szefostwo zwinęło się z barki i właśnie byli na Kazimierzu. Do pijalni podeszli po minucie. Był stary szef, był nowy szef i kilku co ważniejszych managierów. Ich oczom ukazał się Misiek, który obecnie wisiał na straganie jak susząca się pościel, a po drugiej stronie drzemała sobie słodko Bu. Pięknego widoku dopełniałem ja, uśmiechając się szczerze i z oddaniem z miną 'wszystko pod kontrolą, jest kurwa lus. chill the fuck out, i got this!'.
Stary szef, który kilka takich resetów z nami zaliczył, popatrzył na to z wyraźną tęsknotą. Nowemu szefowi włączył się tryb opiekuna. Parę razy się upewniał, że ogarnę Miśka, zamówił Bu taxi i wysłał do domu. Kiedy już był pewien, że wszystko dograne, to pozbierał resztę ekipy i poszli dalej pić.
Zostałem sam z Miśkiem, który obecnie kończył walić żółcią, psując tym samym piękny kopiec tatarów.
Wyszło mi, że jeszcze przez jakiś czas będzie miał torsje. Wytargałem go z zatłoczonego Kazimierza i zabrałem na Dietla, na ławeczki, gdzie zwykle żulernia przesiaduje, bo pewne rzeczy trzeba robić z klasą. Wiaterek i chłodne powietrze dobrze mu zrobiło. Wrócił z zaświatów. Mówienie do przodu to był jeszcze za duży luksus, ale robiliśmy postępy. Zawołałem taxe. Pan zajechał, popatrzył i poszedł taki dialog:
- nie wezmę go. w takim stanie nikt go nie weźmie
- panie, ja tu z nim od godziny jestem. on już nawet nie ma żółci na hafty
- ... no dobra, dawaj go pan...
[Misiek na wynos raz poproszę]
- to gdzie jedziemy?
[charczenie] ...Ikea 25
- co?
- ...Ikea 25
Kminimy razem z kierowcą o co może chodzić, w końcu olśnienie.
- aaa, racja, bo kolega mieszka niedaleko Ikei, ja wiem która ulica, ale nie wiem jak ona się nazywa, no a 25 to pewnie jego numer domu
- no to jedziemy
I pojechaliśmy. Misiek sobie drzemał, muzyczka w aucie grała, wszystko się dobrze układało. Faktycznie znaleźliśmy ulicę i było osiedle z tym numerem. Dogadałem z kierowcą cenę za dojazd do mnie, po czym wypakowałem Miśka.
Przed nami brama na kod. Próbowałem się pytać Miśka o kod, ale mówienie nie szło. Misiek postanowił sam wbić kod. Oparł paluch na jednym numerku, który wpisał się w opór, a potem wyjebał w cyferblat z bani. Tyle było.
Lekki impas, co dalej. Tknięty przeczuciem spytałem go o numer do żony. Tu następuje pierwszy cud. Misiek nie umie wbić 4 cyfrowego kodu, a numer żony dyktuje ot tak. Dzwonię. Zaspany głos i ciche halo. Nie daje rady się powstrzymać i rozgrywam to w ten mój unikalny sposób, przez który przez długie lata nienawidziły mnie laski moich kumpli. Radosnym, bezczelnym głosem.
- no cześć, stoję pod bramką i mam Twojego kompletnie pijanego męża, może wyjedziesz?
- ok
Zero dopytywań, zero domysłów, wyrwałem laskę ze snu o 1 w nocy, rzuciłem radosny tekst, a ona mi z miejsca rzuciła rzeczową odpowiedź. Szacun kiełkuje. Dwie minuty później widzę ją. Idzie sobie spokojnym krokiem, ciepła bluzeczka zarzucona na grzbiet, podeszła, z uśmiechem się przywitała, popatrzyła na te nędzne resztki Party-Miśka, wzięła go delikatnie, acz stanowczo za chabet, grzecznie się pożegnała i poszła. Żadnej nerwowości, żadnych wyrzutów, nawet mu rutynowo w ryj nie zamalowała. Nic. Szacun wykiełkował. Przez chwile stałem i patrzyłem jak ona go delikatnie prowadzi, a on się do niej przytula. Ona z pełnym zrozumieniem i bez scen się nim zaopiekowała, a on choć ledwie mówił, choć nie potrafił podać nazwy ulicy, choć nie umiał wbić kodu do domu, to 9 cyfr numeru żony wymienił bezbłędnie. To jest miłość panie i panowie!
Westchnąłem, zapakowałem się do taxy, po czym ruszyłem do domu, gdzie czekały moje dwie najukochańsze. W drodze powrotnej wspominałem sobie jak to kiedyś dopłynąłem na Turbacz, a Misiek wtedy pilnował mnie krok w krok. Można powiedzieć, że jesteśmy kwita. Od tego są kumple.
Rano przyszedł sms od Miśka, w którym stwierdził własny zgon. To był naprawdę udany wieczór.
Kierujemy się na rynek, do Pinty, na jedno małe przed. W sumie idzie nas troje, bo jest jeszcze Bu, nowa koleżanka. Dołączyła do zespołu ledwie dwa tygodnie temu i już chyba zaczyna ogarniać, że trafiła na pojebów.
W Pincie wiadomo, Modern Drinking. Wiało mocno, lekko kropiło, świetny klimat. Start zaliczony, trzeba iść na imprezę, która ma miejsce na jednej z barek na Wiśle. Dziwnym zrządzeniem losu idziemy przez Kazimierz i zupełnym przypadeczkiem zachodzimy do naszej ulubionej pijalni wódki.
Wódeczka na start, maczanka, na druga nóżkę, żurek, dołącza Pachu, więc jeszcze na trzecią nóżkę.
Humory dopisują, we czworo udajemy się do barki. A na barce kupa, znaczy Tyskie z kija. Słabo.
Początek imprezy jak zwykle. Przemieszane ludźmi, którzy wpadli na moment, razem z ludźmi, którzy mają jasno określony cel na ten wieczór. No jeszcze przemowa odchodzącego szefa. Dostał fajne prezenty, a że był w zasadzie lubiany, to lekki wzrusz na mecie. Spoko, wracamy do picia.
Szczyny z kija się nie da, więc ograny numer, znaczy wino. Nalałem sobie pełną szklankę czerwonego, wytrawnego i uznałem, że to musi wystarczyć na startowej nudzie. Rozkręcało się powoli, trochę śmichów, tu i tam wódeczka, sam też w gardło przyjąłem, no niby coś się dziać zaczynało, ale czułem, że to chyba nie będzie ten wieczór.
I wtedy zadzwonił telefon. Misiek zmierza na imprezę i będzie za 5 minut.
Misiek od tygodnia na urlopie. Na barkę wjechał mocno zarośnięty, z pogodnym uśmiechem na ryju, znaczy urlop mu służy. Pobrał szklankę wina i teraz we dwóch melinowaliśmy gdzieś w kącie. W zasadzie jedyną rozrywką było wypatrywanie TEJ kelnerki. Typ 11/10. Tyłek miała tak niesamowity, że jak przechodziła, to panowie przestawali rozmawiać, patrzyli się na ten cud natury i robili notatki. Wszystko w tej sytuacji było na miejscu, bo pani była tak niesamowita, że zamiast świńskich spojrzeń chamów na połać mięsa, był nieskrywany zachwyt i uwielbienie. Rewelacja.
Czas leciał nieubłaganie i trzeba było podjąć decyzję, a była ona taka, że lecę na ostatni pociąg 23.10, po drodze zaczepiając o Pijalnie, gdzie walniemy lufę, patrząc jak pani przyrządza nam tatara, a potem drugą, po tatarze. Misiek zgodził się z miejsca, a Bu słysząc słowo 'tatar' była gotowa rzucić wszystko i wszystkich, byle tylko zjeść jednego. Namawialiśmy też Maciusia, ale ten mówił, że nie może pić mocnych trunków i w ogóle musi się oszczędzać, bo jest obecnie w cyklu treningowym.
Kiedy to mówił, to był już tak najebany, że nawet tego nie pamiętał.
Poszliśmy, wiaterek wiał, deszczyk kropił. W Pijalni ruch umiarkowany, Disco Italia ustąpiło polskim szlagierom minionych lat, powolutku.
Misiek się uparł, że on zamówi.
- 3 tatary, 6 wódeczek i jedna oranżada
- 52 złote
[odgłos uderzającej o ziemie szczęki Miśka]
- ile?! to ja chcę panie napiwek dać!
Lufa poleciała, tatar zaliczony, druga lufa ma być pita. Miny markotne, bo zaraz trzeba się zbierać. Ostatni pociąg, a przecież nie mogę czekać na ten o 3, bo jutro normalnie do pracy. Wyczuwając potencjał tego wyjścia, podjąłem męską decyzje.
- Misiek, zostajemy. Dorzucisz mi się groszem do taxy, która mnie wyniesie grubą bańkę i po drodze zawieziemy i Ciebie. Bu, możesz jutro wziąć home office.
Jak ręką odjął. Widziałem na wspólnych obiadkach, że Misiek i Bu mają jakąś dziwną nić koneksji, w sensie chyba ten sam rodzaj złośliwości sprawia im przyjemność. W każdym razie teraz, jak na zawołanie, równiutko chlapnęli lufę.
I właśnie wtedy Misiek przeszedł w tryb Party-Misiek.
Najpierw wpieprzył wszystkie dostępne w knajpie tatary. Nie wiem ile ich zjadł, może 5, może 6. Kazał sobie nakładać na ten sam talerz i za każdym razem wycierał chlebem do czysta. Wóda zaczęła się lać w tempie hurtowym, Misiek stawiał banie wszystkim, każdy klient wchodzący do knajpy był witany miśkowym okrzykiem - co pijecie? ja stawiam! Kiedy ktoś chciał zamówić tatara, to szefowa z teatralnym żalem wskazywała Miśka i mówiła, że on wszystko zjadł, następnie Misiek w ramach przeprosin stawiał banię i wszystko się kręciło. Misiek był wszędzie, z każdym się witał, tu wypił brudzia, tam się z kimś poprzytulał, w pewnym momencie wisiał wpół przez bar i się szarpał z szefową, która próbowała wyrwać mu portfel, krzycząc przy tym, że już ją wkurwia i ona nie ma siły tej wódki już polewać. Na barze walało się bez mała 15 bań, a pustych kieliszków nie liczę. Kiedy na chwile się uspokoił, to wspólnie z Bu i szefową, powoli, wyraźnie, w prostych słowach, wyjaśniliśmy mu, że ludzi trochę wkurwia jak ktoś tak aż z przesadą forsą szasta. Misiek cierpliwie nas wysłuchał, potem się zamyślił i wtedy zobaczyłem ten błysk złośliwości, już wiedziałem. Jebany się zerwał i pobiegł do bankomatu po więcej gotówki. Niereformowalny.
Potem byli angole. Weszło dwóch. Angole jak angole, dwa wyrośnięte byczki, krótko ścięci, grube kości, zbici, dawałem każdemu po 90-100kg wagi. W tym miejscu zadziałała psychologia. Misiek raczej strongmanem nigdy nie zostanie. 65kg wszystkiego i to jeśli zważymy go z plecakiem, w którym jest laptop, ładowarka i firmowy telefon. Dla pewności można dorzucić cegłę. No i właśnie ten nasz niewyrośnięty Misiek wyskoczył do angoli z baniami i klasycznym, do bólu polskim 'pij kurwa'. Nie mieli prawa się sprzeciwić, bo Misiek już był w fazie kuloodporny. Co zrobić, wzięli i wypili. Jednemu się zaszkliły oczka, a drugi zaczął nam w torsjach schodzić z tego świata. Śmiali się z nich wszyscy, szefowa najgłośniej. Zostało im polane jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze... Nauka bywa trudna.
Z angolami łatwo, pytasz się ich skąd są, a potem podajesz największy klub piłkarski z tego miasta. Ci byli z Leeds, powiedziałem Leeds United, zaczęli mnie przytulać. W tym momencie uaktywniła się Bu, która na ten czas cierpliwie waliła swój przydział wódy. Naskoczyła na biednych chłopaków, zaczęła ich jebać okrutnie za Brexit, opierdalała ich bez litości, Ci skurczyli się w sobie, niczym uczniaki. Szkoda mi ich było. Cały bar rechotał.
Misiek nagle zniknął. Był i nagle nie ma. Trzeba szukać, chuj wie co znowu wymyślił, równie dobrze może właśnie z gołą dupą biegać po dachu okrąglaka.
Oceniłem stan Bu na bliski mety, do angoli wydałem krótki przekaz - macie jej pilnować, nie wolno wykorzystać. Stałem nad nimi i im paluchem groziłem. Oczy mieli jak spodeczki. Przyjechali do Polski licząc na jakąś szaloną imprezkę, no to się doigrali.
Wylazłem z knajpy w poszukiwaniu Miśka. Daleko szukać nie musiałem. Po drugiej stronie ulicy są stanowiska targowe, na noc składane. Przez jedno takie stanowisko był przewieszony Misiek, który obecnie oddawał tatary. Zwykle pawik wygląda jak wątpliwej jakości pizza. U Miśka to był uczciwej wielkości kopiec, góreczka stworzona z tatarów, można było nawet odróżnić jajeczko. Kiedy oceniłem, że Misiek jest raczej stacjonarny, wróciłem obczaić co z Bu. Ta sobie delikatnie przysypiała, pod opieką dwóch skołowanych i lekko przestraszonych angoli. W tym momencie zadzwonił telefon. Szefostwo zwinęło się z barki i właśnie byli na Kazimierzu. Do pijalni podeszli po minucie. Był stary szef, był nowy szef i kilku co ważniejszych managierów. Ich oczom ukazał się Misiek, który obecnie wisiał na straganie jak susząca się pościel, a po drugiej stronie drzemała sobie słodko Bu. Pięknego widoku dopełniałem ja, uśmiechając się szczerze i z oddaniem z miną 'wszystko pod kontrolą, jest kurwa lus. chill the fuck out, i got this!'.
Stary szef, który kilka takich resetów z nami zaliczył, popatrzył na to z wyraźną tęsknotą. Nowemu szefowi włączył się tryb opiekuna. Parę razy się upewniał, że ogarnę Miśka, zamówił Bu taxi i wysłał do domu. Kiedy już był pewien, że wszystko dograne, to pozbierał resztę ekipy i poszli dalej pić.
Zostałem sam z Miśkiem, który obecnie kończył walić żółcią, psując tym samym piękny kopiec tatarów.
Wyszło mi, że jeszcze przez jakiś czas będzie miał torsje. Wytargałem go z zatłoczonego Kazimierza i zabrałem na Dietla, na ławeczki, gdzie zwykle żulernia przesiaduje, bo pewne rzeczy trzeba robić z klasą. Wiaterek i chłodne powietrze dobrze mu zrobiło. Wrócił z zaświatów. Mówienie do przodu to był jeszcze za duży luksus, ale robiliśmy postępy. Zawołałem taxe. Pan zajechał, popatrzył i poszedł taki dialog:
- nie wezmę go. w takim stanie nikt go nie weźmie
- panie, ja tu z nim od godziny jestem. on już nawet nie ma żółci na hafty
- ... no dobra, dawaj go pan...
[Misiek na wynos raz poproszę]
- to gdzie jedziemy?
[charczenie] ...Ikea 25
- co?
- ...Ikea 25
Kminimy razem z kierowcą o co może chodzić, w końcu olśnienie.
- aaa, racja, bo kolega mieszka niedaleko Ikei, ja wiem która ulica, ale nie wiem jak ona się nazywa, no a 25 to pewnie jego numer domu
- no to jedziemy
I pojechaliśmy. Misiek sobie drzemał, muzyczka w aucie grała, wszystko się dobrze układało. Faktycznie znaleźliśmy ulicę i było osiedle z tym numerem. Dogadałem z kierowcą cenę za dojazd do mnie, po czym wypakowałem Miśka.
Przed nami brama na kod. Próbowałem się pytać Miśka o kod, ale mówienie nie szło. Misiek postanowił sam wbić kod. Oparł paluch na jednym numerku, który wpisał się w opór, a potem wyjebał w cyferblat z bani. Tyle było.
Lekki impas, co dalej. Tknięty przeczuciem spytałem go o numer do żony. Tu następuje pierwszy cud. Misiek nie umie wbić 4 cyfrowego kodu, a numer żony dyktuje ot tak. Dzwonię. Zaspany głos i ciche halo. Nie daje rady się powstrzymać i rozgrywam to w ten mój unikalny sposób, przez który przez długie lata nienawidziły mnie laski moich kumpli. Radosnym, bezczelnym głosem.
- no cześć, stoję pod bramką i mam Twojego kompletnie pijanego męża, może wyjedziesz?
- ok
Zero dopytywań, zero domysłów, wyrwałem laskę ze snu o 1 w nocy, rzuciłem radosny tekst, a ona mi z miejsca rzuciła rzeczową odpowiedź. Szacun kiełkuje. Dwie minuty później widzę ją. Idzie sobie spokojnym krokiem, ciepła bluzeczka zarzucona na grzbiet, podeszła, z uśmiechem się przywitała, popatrzyła na te nędzne resztki Party-Miśka, wzięła go delikatnie, acz stanowczo za chabet, grzecznie się pożegnała i poszła. Żadnej nerwowości, żadnych wyrzutów, nawet mu rutynowo w ryj nie zamalowała. Nic. Szacun wykiełkował. Przez chwile stałem i patrzyłem jak ona go delikatnie prowadzi, a on się do niej przytula. Ona z pełnym zrozumieniem i bez scen się nim zaopiekowała, a on choć ledwie mówił, choć nie potrafił podać nazwy ulicy, choć nie umiał wbić kodu do domu, to 9 cyfr numeru żony wymienił bezbłędnie. To jest miłość panie i panowie!
Westchnąłem, zapakowałem się do taxy, po czym ruszyłem do domu, gdzie czekały moje dwie najukochańsze. W drodze powrotnej wspominałem sobie jak to kiedyś dopłynąłem na Turbacz, a Misiek wtedy pilnował mnie krok w krok. Można powiedzieć, że jesteśmy kwita. Od tego są kumple.
Rano przyszedł sms od Miśka, w którym stwierdził własny zgon. To był naprawdę udany wieczór.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz