Grzybowo'23

Sobota 12.08.2023, Pisary

Obudziłem się, pierwsze wypuścić pieseła, drugie odlać się i umyć zęby. Zaliczone. Potem miało być karmienie piesa, ale zostało przerwane przez sprzątanie kociej kupy. Okazało się, że otwarta piwnica została podciągnięta do rangi kuwety. Nie zrażałem się, dzień zapowiadał się wyśmienicie.

Na spokojnie się spakowałem, wziąłem prysznic, wbiłem w klamoty i wyruszyłem. To był mój pierwszy samotny wypadzik w tym sezonie, bo dolotów do fabryki nie liczę. Moto zachowywało się znakomicie. Miałem caluteńki dzień na jazdę, leciałem sam i trasę ustalałem max 40km do przodu. Idealnie.

Najpierw była Czerna i te piękne, leśne dróżki. W Olkuszu remont mojego skrótu, więc wyrzuciło mnie na skrzyżowanie obwodnicy z dolotem krakowskiej dróżki. Tu miałem skręcić w lewo, ale akurat świeciło się zielone tylko na wprost, więc wyszło na wprost. Planowałem w Pazurku odbić na Klucze, ale po chwili kolejna tablica remontów, dróżka Pazurek-Klucze zamknięta. Skręciłem do Olkusza, ale już do niego nie wjechałem, bo trafił się Bogucin, Mały i Duży. Dalej były te Klucze i miałem sobie lecieć fajną ścieżką do Ogrodzieńca, ale trafił się skręt w prawo do Pilicy. Minąłem go i trawiłem tę informacje jakieś 300m przy prędkości 110. Zawróciłem. Asfalt momentami nie nadążał, ale ogólnie byłem zachwycony tym odcinkiem. Ogólnie wszystko wkoło mnie nastrajało pozytywnie. Pogoda, wolność, brak planów i cały dzień jazdy motkiem, który dawał wiele frajdy. Jazda z pasażerem ma wiele zalet, poczynając od tej największej, czyli samego pasażera, ale jak się zrobiło prawie 3 tysie z pasażerem i nie latało się inaczej, to ta nagła zmiana robi robotę. Nie sądziłem, że to jeszcze poczuję, a jednak. Pokonywanie winkli sprawiało mi wielką radość.

Pierwsze zalewanie

 

W Pilicy zonk.

Zalałem się i już miałem lecieć, ale mot nie chciał zagadać. Zakręcił raz i nic. Zakręcił drugi raz i nic. Trzeci raz już nie zakręcił, a do tego zgasł wyświetlacz. Znaczy aku właśnie teraz postanowił odejść do krainy wiecznych łowów. No spoko. Zagadałem do ziomka z obsługi, wbiłem trójkę, ziomek pchnął, moto zagadało. Pomachałem mu i do wyjazdu ze stacji.

W prawo dom i ewentualna szybka akcja z wymianą aku.

W lewo dalsza przygoda pod znakiem palenia na pych.

Dałem w lewo i ani przez sekundę tego nie żałowałem, cieszyłem się wręcz. Z Pilicy na Pradła, dalej Lelów i Koniecpol. Miałem se tam fotki popykać, ale nie chciałem się zatrzymywać i nie chciałem gasić motka. Dopiero się zalałem, więc pierwsze pchanie za 200km. Tak sobie myślałem, ale w Koniecpolu mignął mi sklep motoryzacyjny, otwarty, więc zajechałem. Motek zostawiłem odpalony, wpadłem do środka, wyłożyłem sprawę, ale pani pomóc nie mogła, za to pokierowała do sklepu, gdzie na pewno będą mieli akumulatory. Pojechałem. 

Zajeżdżam pod sklep, moto znowu zostawiam na chodzie, wbijam do środka, są aku, ale do kosiarek i skuterów, jakieś małe gówna. Patrzyłem na nie z nieskrywaną pogardą. Jakbym największy dostępny do jajec sobie podpiął, to by mi nawet łza nie poszła. Pff.

Przed sklepem wydzwoniłem Skutera, wszak dziś był 12.08, a jeśli potrzebuję pomocy w ten dzień, to dzwonię tylko do Skutera. Kiedyś może to wyjaśnię, ale jeszcze nie czas. Skuter doradził sklep, gdzie na bank będą mieli aku, po czym dał mi pinezkę do Larsona w Wawie. Rozpatrywałem jeszcze tel do Valdiego, bo Łódź już za chwilę, ale wiedziałem, że Valdi ma właśnie track day i jakoś nie chciałem mu zaburzać fengszuji.

Trudno, wycelowałem w Częstochowę, gdzie miałem przeskoczyć na szybsze dróżki, do Piotrkowa i dalej do Wawy. Wyniosło mnie na Świętą Annę i przypomniał mi się zlot w Bełchatowie. W sumie spoko było.

Dobiłem do rogatek Częstochowy i jak na zamówienie, sklep motoryzacyjny połączony z wynajmem fur. Idealnie. Zajechałem, wszedłem, spytałem o aku, potwierdzili, że mają, motka zgasiłem i czekam na swoją kolejkę. Podbijam do typa i mówię, żebyśmy podeszli rozebrać siedzenie, co by obczaić jaki dokładnie aku trzeba, na co typ mi, że on mi może tylko sprzedać, bo tu nie ma serwisu. Spytałem o narzędzia (kurwa płaska dycha do klem, bo krzyżaka mam swojego), na co mi odparł, że nie mają żadnych (wypożyczalnia aut), tylko nowe na sprzedaż, a rozpakowywać nie będą. Mówił mi to wszystko, nawet nie podnosząc oczu znad kompa. O ty chujku. Wylazłem na zewnątrz, ubrałem się, a że mnie typ lekko wkurwił, to zapomniałem o awarii i spróbowałem odpalić.

Zagadał od strzała.

Darowanemu odpaleniu się w zęby nie patrzy, więc wsiadłem i odjechałem z tego nieludzkiego miejsca, nie obrażając Nieludzkiego.

Zastanawiałem się co właściwie się stało i wtedy puzzle wskoczyły na swoje miejsce. Na stacji w Pilicy miała miejsce drobna akcja. Jak przekręciłem kluczyk, co by motka odpalić, to od tyłu najechała pani, której bardzo zależało na zatankowaniu właśnie z tego dystrybutora. Odpalić motka miałem w trakcie ubierania się, stojąc obok motka, więc jak pani wyraziła swoje chęci, to nie wsiadałem, tylko przepchałem do przodu, robiąc jej miejsce. Potem zapomniałem o przekręconym kluczyku, na spokojnie się ubrałem i jeszcze w mapę zajrzałem. Chwilę to trwało i dodatkowo nałożyło się z pierwszym nieudanym odpaleniem. Wystarczyło. Aku już swoje lata ma, SVka potrzebuje dużo prądu, wyszło jak wyszło. Tak to sobie wyjaśniłem i jednocześnie uznałem, że może i aku jest słabe, ale jeszcze nie umarło. Popierdoliłem Wawkę i postanowiłem wrócić do pierwotnego planu, niestety, kolejne jebane remonty, przekreślone Radomsko na znakach, wyszło tak, że wyrzuciło mnie na A1.

O jezusku, jakie tam dantejskie sceny się odbywały. Przecież cały Jebany Śląsk jechał nad morze, a w wakacyjne weekendy autostrady bezpłatne. W tym miejscu A1 miało 3 pasy i te 3 pasy były zajebane tak, że momentami nas hamowało. Leciałem swoje, jakoś to szło, póki nie przypomniałem sobie, że aku to jedno, ale moto może też przestać działać, jak zabraknie mu wachy, co w przypadku moto na wtryskach, a nie gaźnikach, automatycznie wyłącza wszelkie przewidziane w tym przypadku akcje naprawcze.

Zjechałem na tankowanie w Giemzowie, z połową Jebanego Śląska. Kolejka była taka, że skrajnie lewy pas stał jakieś 300m przed zjazdem do stacji. Ominąłem to wszystko i wyjątkowo szczęśliwie dwa auta przede mną pojechały do maczka, bez tankowania i jeszcze akuratnie zwolnił się dystrybutor, a w pobliżu nie było nikogo zgłaszającego do niego roszczenia. Zalazłem się szybko, potem spędziłem pół życia w kolejce do kasy, otoczony januszami, którzy próbowali nie zauważać kolejki i wbijać do akurat zwalniającej się kasy, by po wyjściu z budynku nadziać się na 'ruchomego' kasjera'. A jebał, spierdalam stąd.

Wyjechałem w korek. Tutaj już były tylko 2 pasy. Wszystko stało, smutny był to widok, na szczęście smutny nie dla mnie. Wbiłem pomiędzy pasy, kręciłem manetą, śpiewając ślązakom pieśń mojego ludu, w zamian oni robili mi korytarz zdrowia psychicznego. Nie wiem ile kilometrów miał ten korek, odblokował się dopiero przy zjeździe na A2. Czy to było 30km? Może i więcej. Smutny Śląsk.

Leciałem dalej tym A1, póki nie przypomniałem sobie, że przecież wcale nie muszę lecieć A1, a jak już to pomyślałem, to chwilę później zjechałem na Łowicz, a jak już zjechałem na Łowicz, to uznałem, że mogę zjechać jeszcze bardziej.

W sobotę odlałem się w Sobocie

To była doskonała decyzja. Mój zenometr szybko zaczął wskazywać przyrosty, a ja leciałem przez wszelakie Zduny, Retki, czy Złakowy Borowe, a odcinek Czerniew-Kiernozia był tak magiczny, że aż się zatrzymałem kontemplować.

<3

 

Poziom zajebistości się utrzymywał, bardzo mi się podobało, że na rondach i ostrych zakrętach trzeba było bardzo uważać, bo łatwo było się ślizgnąć na rozsypanym zbożu, w ogóle więcej kombajnów i traktorów minąłem, niż zwykłych aut. Po chwili byłem w Płocku. Tu przekroczyłem Wisłę, jarając się widokami. Chwilę później trafiłem jakiegoś maczka i w sumie czas był najwyższy, żeby coś zjeść. W siodle już byłem prawie 6 godzin.

Po szamce się jeszcze zalałem i na czuja postanowiłem wyjechać, wychodząc z założenia, że jak wyjadę, tak pojadę.

Wyprowadziło mnie na DK62, na Warszawę. Taki chuj, zmieniamy założenia.

Zatrzymałem się sprawdziłem mapę. Najlepiej by było DK60, które dobije do S7, a dalej już wiadomo, ale to była słaba opcja. S7 jechać? Jak zwierze? Bez sensu.

Zawróciłem i skręciłem pierwszą w prawo, bo nie chciałem już wjeżdżać do miasta. No halo, przecież tu bankowo da się dojechać do DK60 po sypialniach Płocka, co niby może pójść źle?

ok

Tak mnie wytelepało, że aż mi się mocowanie czaszy poluzowało. Szczęśliwie wyjechałem w Rogozinie, tam znalazłem stację kontroli pojazdów, z ziomkiem zagadałem i już po chwili czasza trzymała się elegancko. Dopytałem o drogę i kompletnymi zadupiami dobiłem do DK60, chwilę przed Bielskiem, gdzie odbiłem na Sierpc.

Magia połowiczowo-przedpłockowa powróciła. Znowu było bajecznie. Grałem sobie w +20 i to było idealne. W Sierpcu odbiłem na Żuromin i tak miałem jechać, ale w Bieżuniu na rondzie dostałem znak bezpośrednio na Mławę i ta wskazana droga wyglądała tak zacnie, że aż skręciłem.

przed Mławą

Do Mławy na wdechu, tylko po to, by prawie tam skończyć podróż. Wbijam do miasta od jakiejś zadupnej strony, zbliżam się do zjazdu z górki, dojeżdżam do przełamania i moim oczom ukazuje się obrazek dziejący się poniżej, otóż na ciągłej, pod górkę, z zerową widocznością, czterech młodych pojebów w Audi A3 próbuje wyprzedzać. Dałem po hamplach, spierdoliłem w krawężnik i było tak blisko, że nawet nie miałem czasu zatrąbić, czy ich zwyzywać. No debile.

Przeleciałem przez Mławę już bez przygód, nie licząc stokurwatydziestegokurwaremontu i po chwili byłem już w Grzybowie. Mała wiocha, dwie ulice, przejadę obie i będę się uważnie rozglądał, może będzie jakiś charakterystyczny punkt, który mi podpowie, że dojechałem.

całkiem możliwe, że to tu

Byłem u celu. Musicie wiedzieć, że Grzybowo jest miejscem wyjątkowym. Skuter, wraz z Sonią, Leonem i garstką przyjaciół, budują tu SafeHeaven, przytulisko dla zbłąkanych motocyklistów i zbłąkanych psów (psów psów, nie psów). Całe miejsce jest placem budowy, gdzie od samego wejścia każdy czuje, że jest tu zaproszony. Zajechałem akurat, jak chłopaki budowali z palet schody na strych i próbowali rozkminić, jak budować dalej, kiedy brakuje palet. Nie minęło parę minut, przywitałem się ze wszystkimi, dostałem miskę pycha pomidorowej i już siedziałem w szoferce busa, a Gamer pilotował na skup palet w Mławie. Wzięliśmy dziesięć i wróciliśmy do bazy. W tym miejscu zrozumiałem, że brakuje mi paliwa, a także fakt, że mogę połączyć przyjemne z pożytecznym.

szatan

Bo widzicie, Borek zajechał iście szatańską maszyną, którą zapragnąłem ujeżdżać już od pierwszych chwil. Wiedziałem, że muszę podejść do tematu subtelnie i bardzo delikatnie i dyplomatycznie wypytać Borka o ewentualną przejażdżkę. Takie negocjacje bywają arcytrudne.

- Tej Borek, mogę się karnąć tym szpejem?

- Pewnie, kluczk w stacyjce, chodź pokażę Ci jak rozłożyć nożny starter

<3

Czy może być coś lepszego od karnięcia się taką cezetą? Tak, karnięcie się taką cezetą po piwo do wiejskiego sklepu.

Bombowy przelot, a fakt, że ma wydech po lewej sprawił, że pamiątka w postaci poparzenia zostanie ze mną już do końca.

Wróciłem, lekki browarek poszedł w ruch, jeszcze Dżonula dobił na chwilę, w efekcie testy nowych schodów szły pełną parą.

to wytrzyma wszystko

 

będzie pan zadowolony

Na kolacje była kiełba z ogniska, oraz gierka w mafie. Kiedyś się w to z Grubym na górskich wyjazdach bawiliśmy całe noce, więc był to miły powrót do lat młodości. Atmosfera była znakomita, ludzie świetni, pogoda dopisała, siedzieliśmy tak sobie do 1.

czil

Po pierwszej powolutku zaczęliśmy się wykruszać. Znalazłem swoje leże i zwaliłem się do śpiworka. Pomimo zmęczenia sen nie nadchodził, bo było mi bardzo niewygodnie. W końcu zdałem sobie sprawę, że jest nas tu dosłownie garstka, a wyr jest na przyjęcie trzykrotnej liczby osób, więc nie namyślając się długo, po prostu przeskoczyłem na inne wyrko. Było wyjątkowo wygodne, zasnąłem już po chwili.

Burza. Musiała rozpętać się chwilę po moim zaśnięciu, a obecnie grzmiało jak cholera. Zapowiadał się ciekawy powrót. Powoli się wybudzałem i zaczynałem rozumieć otoczenie co raz lepiej, poczynając od tego, że te grzmoty były zbyt równomierne. Po chwili dotarło do mnie, że Gamer śpi obok i robi swoje nocne zaśpiewy. Porwałem śpiworek i wyszedłem z pokoju z twardym przekonaniem, że będę spał na zewnątrz, jeśli będzie trzeba. Szczęśliwie wygodne wyrko z palet i materaca znalazło się w pokoju obok, gdzie się walnąłem i już po chwili spałem znowu.

Niedziela 12.08.2023, Grzybowo

Obudziłem się po piątej. Trochę się przewracałem z boku na bok, trochę książki poczytałem. Wiedziałem, że krótko spałem, no ale co zrobić, jak się wzięło i nie chciało dalej się zasnąć samo. Przed szóstą się pozbierałem ostatecznie i poszedłem na spacerek. Wylazłem na ulicę, powietrze już było ciepłe, zewsząd dochodziły odgłosy zwierząt, które na moim zadupiu już dawno nie występują, dzień zapowiadał się wspaniale. Szedłem chwilę tą ulicą, kiedy poczułem zew i zrozumiałem, że po prostu muszę zobaczyć co jest za kolejnym zakrętem.

Wróciłem do bazy, po cichutku pozbierałem bambety, zapakowałem moto, wypchnąłem za posesję i dopiero tam spróbowałem odpalić. Po pierwsze, żeby nie budzić, po drugie, żeby mieć gotowy rozbieg, w razie wtopy. Zagadała, pojechali.

Na początek zalałem się w Mławie i wycelowałem w Żuromin. Postanowiłem jechać tę samą trasą, w sensie ten sam kierunek, ale w miarę możliwości wybierać inne białe nitki. Ostatnim razem ściąłem kawałek za Sierpcem, tym razem chciałem zaliczyć sam Żuromin. To był istny strzał w dziesiątkę. Była siódma rano, budził się przepiękny dzień, na drodze aut nie było prawie w ogóle, do Żuromina było coś pod 30km, a na całej tej trasie były cztery (słownie cztery) krótkie tereny zabudowane. Doskonały asfalt, zapięte 110, bez zwalniania na winklach, po prostu szum Vki, szum powietrza i cudowne otoczenie. Znowu mi było dobrze, jak dzień wcześniej. Uczucie wolności znowu było ze mną i jeszcze te widoki. Przed samym Żurominem wpadłem w jakąś farmę wiatrakową. Były po sam horyzont i nie byłem ich w stanie zliczyć. To robiło kolosalne wrażenie. Polecam ten odcinek.

Z Żuromina wycelowałem w Sierpc i po paru kilometrach dobiłem do rondka, gdzie wczoraj odbiłem na Mławę. Piękna aleja wśród drzew znowu mnie kusiła. Dalej do samych Sierpc, acz najpierw był Bieżuń, gdzie trafiłem na, i tu was zaskoczę, remont. Na rynku rozpierdol, wylot na DW541 zamknięty, każą jechać DW561. Poleciałem, ufny, że będzie żółta tabliczka, która wykieruje mnie znowu na moją traskę. Nie było. Po paru kilometrach spojrzałem na moją mapę i zrozumiałem, że do Sierpc będę musiał wracać DK10. Niby parę kilometrów, ale przecież nie taki był plan. Trudno, ruszyłem, ale ledwie kilometr dalej pojawiła mi się tabliczka do zjazdu w prawo, na jakąś wiochę. Zatrzymałem się ponownie i popatrzyłem w mapę. Tak! Ta wiocha była przecinana przez DW541, więc tędy się przebije. To nic, że nie ma asfaltu, tylko szuter, ba, nawet lepiej.

Szuter skończył się po 500 metrach, zaczął się piach.

zajebiście

Przebijałem się przez pola, piach momentami robił się bardzo sypki, więc adrenalinka skakała, bo z jednej strony pływał mi i przód i tył, z drugiej strony nie mogłem za wolno, bo jakbym się tu zakopał, to nawet prowadzić był miał problem. Ani się spostrzegłem, a droga się nieco poprawiła, a to dlatego, że wjechałem do lasu.

zajebiściej

Przebiłem się przez las i nagle ukazały mi się rozjazd, prawie jak skrzyżowanie, tylko nie było kątów prostych, w zamian dróżka robiła mi tu trójząb. Wybrałem najbardziej w prawo, bo wyglądała minimalnie solidniej. Pół kilometra dalej zrozumiałem czemu. Prowadziła do czyjegoś domostwa, ale nie łamałem się, bo od domostwa coś tam jeszcze w pola prowadziło.

Zatrzymałem się, chłop wyszedł, zaczęliśmy gadać. On do mnie już na starcie 'w tych butach nie wejdziesz' i że 'nie ma wjazdu dla dresiarzy'... wróć, od początku. Po pierwsze chłop lekko zszokowany paczał czym ja tu do niego dojechałem, bo tu albo traktorem albo terenówką (w tle mi tam chyba majaczył Uaz pamiętający sowietów), a rozmowa była taka:

- dobry, dojadę tędy do Rościszewa?

- tędy pan nie dojedzie. nie tym motorem

- a będzie coś gorszego niż te piach?

- no nie będzie, ale to nie przejedzie

[w tym momencie pożałowałem, że nie mam piwa, które mógłbym mu dać potrzymać]

- przejadę, spokojnie. to jak? dojadę tędy?

- ale to będzie z pięć kilometrów

- ale dojadę?

- tak

- jakieś rozjazdy?

- trzymaj się pan głównej (:D), za tymi polami będzie las, potem zabudowania i przy tych zabudowaniach w lewo, dalej jeszcze jeden las, aż dojedzie pan do dużej drogi dla ciężarówek, takiej z kamieni, tu znowu w lewo, a potem to już asfalt będzie i tam pan da w prawo, a dalej to już Rościszewo

- lewo, lewo, prawo, dziękuję!

Ruszyłem, wiem, że się gapił, sam bym się gapił. Moto tańczyło jak pojebane, co chwilę ściągałem nogę z podnóżka, co niby miało pomagać w równowadze, ale chyba bardziej pomagało mojej równowadze psychicznej. Momentami piach był bardzo głęboki i trzeba było przyspieszać, ale i tak najlepsze były te polne zakręty z kątem prostym, gdzie ja niespecjalnie miałem wpływ na skręcanie. Ale w czym jest problem? Byłem SVką na środku polnej drogi, ponad kilometr od najbliższych zabudowań, 400km od domu, co tu właściwie mogło pójść źle?

Wjechałem do lasu, zatem chyba szło dobrze. Po chwili las się skończył, znowu polny piasek, ale w oddali zamajaczyły zabudowania, a paręset metrów przed zabudowaniami, na piachu już leżał rozsypany gruz. Było rozwidlenie, dałem w lewo. Wbiłem do lasu, jechałem nim może niespełna kilometr, kiedy moim oczom ukazała się autostrada.

Highway to Rościszewo

Dałem w lewo, wbiłem trójkę i cieszyłem się przyczepnością. Po chwili kolejne domostwa i nawet asfalt. Tu dałem w prawo i po paru minutach zobaczyłem tablicę Rościszewo. Udało się. Zabawne uczucie. Zwykle przelatujesz przez takie zapomniane wiochy, skupiając się tylko na białej tablicy zabudowanej i potem takiej podobnej, z przekreśleniem, która mówi ci, że możesz już ruszyć nadgarstkiem. Za to teraz ta wiocha jawiła mi się jak ostoja cywilizacji. Nagle te boczne dróżki, zrobione z wykapanego asfaltu i dziur, okazały się czymś zajebistym, bo przecież piaszczysta droga może awansować do ubitej ziemi, która może awansować do ubitej ziemi podsypanej gruzem, która może awansować do szutru, która może awansować do mieszanki dziur z asfaltem właśnie, a dopiero potem są nieco równiejsze asfalty i jeszcze dalej normalne użytkowe drogi. To było coś. W Rościszewie znalazłem moje DW541, wycelowałem w Sierpc, zapiąłem szóstkę, dałem mu nieco ponad 5k obrotów i odzyskałem moje przelotowe 110. Bosko.

Z Sierpca DW560 na Bielsk, ale kawałek za Lelicami było rondo, gdzie była jakaś dróżka do Płocka, bez numeru, ale za to z ograniczeniem do 8 ton. Wybrałem i nie żałowałem. Nawierzchnia była ok i byłem jedynym uczestnikiem ruchu. Po chwili zameldowałem się w Płocku.

Tutaj plan był równie prosty, bić w centrum, aż pojawią się znaki na Stare Miasto, bić dalej, aż pojawią się znaki zakazów, następnie objechać to sobie elegancko. Udało się zrealizować, centrum Płocka jest nad wyraz zadbane, jednocześnie nie jest tak zaorane przez turystykę i miliard samochodów wszędzie. Bardzo miły i powolny przelot na uchylonej szybie. Dalej było ZOO, fajny zjazd z górki, po łuku, wzdłuż torów kolejowych i wreszcie most Legionów Piłsudskiego. Widok, tak jak dzień wcześniej, trochę zapierał dech w piersi, bo Wisła w tym miejscu już jest nieco szeroka, a ogromne ceglane budowle robią wrażenie.

Planowana przeprawa przez Wisłę zaliczona, zjechałem na stację na krótkie śniadanie, wyczyszczenie szyby i zdjęcie bluzy. Z Grzybowa do Płocka w dwie godziny.

Szama zaliczona i wracamy na szlak. Szybciutko zjechałem z DK60 na DW575, gdzie zaliczyłem pierwszy i ostatni na tym wyjeździe patrol suszący. Zaraz przeskok na DW574 na Gąbin, dalej DW777 na Senniki, gdzie odbiłem na DW584 do Łowicza. Jeszcze przed samym Łowiczem się zalałem, dalej wskoczyłem na DK14 i zacząłem się rozglądać za zjazdem w DW704. Wczoraj leciałem ten odcinek A1 i właśnie DK14 dobijałem do Łowicza. Właśnie zamierzałem nadrobić dróżkę bokami, pamiętając, że Radomsko remontami stoi.

Kurwa, jakie to było smutne. No znalazłem to DW704, ale dalej w dół to był ciąg obszaru zabudowanego. Była już 11, słońce prażyło niemiłosiernie, ruch kościelny się wzmógł i wlokłem się sakramencko. Dobiłem do Brzezin i dalej w dół do Piotrkowa. Zrobiłem dwa postoje, zaczęły mnie boleć kolana i plecy. Powolność i monotonność była straszna. Na szczęście udało mi się przetrwać ten łódzko-nieludzki odcinek.

W Piotrkowie na DK12 i tu się czuło, że to jest droga na Radom. Sznur samochodów i nikt nie próbował się wyprzedzać. Jechali na zatracenie. Nie miałem tego dużo, bo tu zaraz miał być zjazd na DW742 i czułem, że to będzie granica tego wzmożonego zabudowania. Nie myliłem się. Tylko skręciłem, a zieleń zaraz wróciła. Znowu zapiąłem szóstkę, ale przelotowa mi skoczyła o +20, mimowolnie potrzebowałem więcej, żeby odbudować zen. Znowu zieleń, znowu pęd powietrza, piękne lasy, dobra droga, wolność. Ból kolan mi nawet jakoś minął i sam nawet nie wiem kiedy stanąłem w Przedborze, acz nie tyle stanąłem, co przeciąłem i poleciałem do Włoszczowa.

Tu mi się trochę pojebało, bo pomyliła mi się Włoszczowa ze Szczekocinami, w efekcie jeździłem i szukałem stacji, gdzie się kiedyś z Lukim trafiliśmy, w drodze na obstawę do Simina i śmierci mojego kosza sprzęgłowego. Chwilę się pobujałem po mieście, aż mnie wyniosło do Łachowa. Już miałem wracać, ale wypatrzyłem jakąś milutką dróżkę na Kuzki i więcej nie potrzebowałem.

Łachów-Kuzki

Prześlicznie utrzymany asfalt, milutko się jechało, acz zaraz wyszło, że asflat był tylko do zalewu Klekot. Przez chwilę mnie korciło, żeby zrobić postój i się wykąpać, ale parking był odległy od wody i nie miałbym jak motka zostawić. Za to za zalewem była droga w las, z czego skrzętnie skorzystałem, acz tu przyznam się bez bicia, w pewnym momencie musiałem się poratować nawigacją. Las był poprzecinany równoległymi dróżkami i trochę się pogubiłem.Raz spojrzałem, wyliczyłem gdzie jest krytyczny skręt i w końcu udało mi się wyjechać w Żelisławicach. Po chwili był Secemin i dalej Szczekociny, gdzie odnalazłem ten Orlen. To było ostatnie tankowanie tej wyprawy. Co ciekawe, ani razu nie zapaliła mi się rezerwa, choć w chwili tankowania miałem 200km nalotu. Ja wiem o co chodzi. Nie potrafię zliczyć ile łańcuchów i zębatek zajechałem przez te niespełna 100kkm zrobione na SV, ale potrafię powiedzieć, że poprzednia była inna. Miała więcej zębów z tyłu, przez co moto było teoretycznie silniejsze, ale miało słabszy vmax i inne wartości na danych biegach i danych obrotach. To mnie wybijało z rytmu i sprawiało, że jeździłem nieekonomicznie. Teraz zębatka była odpowiednia, a spalanie poza miastem spadło poniżej 6, wręcz prawie 5. Zalazłem niecałe 11 litrów. 

Wyjechałem ze stacji i chciałem na Rokitno, ale przegapiłem mój zjazd, który był dosłownie 10 metrów od wyjazdu ze stacji. Poleciałem przez moment w stronę Zawiercia, wiedząc, że będę miał dobry skręt w Pradłach, ale trafiła się jakaś boczna do Rokitna, z czego skrzętnie skorzystałem. Znowu dobry asfalt, na szerokość jednego auta, a w koło zieleń, bez pobocza, idealnie.

Znalazłem moją dróżkę do Pilicy, po wsiach, między kurami i krowami, w cudownej scenerii. Znowu musiałem zwolnić w obszarze zabudowanym, ale tutaj robiłem to z przyjemnością.

Wróciłem do Pilicy i tutaj wycelowałem sobie w Klucze, tą samą ścieżką, co dzień wcześniej, po prostu była za dobra. Minąłem stację, gdzie odpalałem na pych i dalej w las. Dobiłem do Kluczy, potem gęsty ruch w Olkuszu, ale i tutaj szybko odbiłem na Witeradów i Czerną, aby wrócić najpiękniejszym dojazdem do mojego domu. Minąłem Krzeszowice skrótem przez osiedle Żbik, wjechałem do Siedlec i w tym miejscu, z uśmiechem na ustach, skręciłem w skrót do Pisar.

wydawało mi się to na miejscu

Do domu zajechałem po 8 godzinach jazdy. Czułem przyjemne zmęczenie, niedosyt zaliczony, spełnienie zaliczone i dosłownie kawałeczek wszedłem w 'za dużo', prawie idealnie. Czułem się tak wypoczęty, że z radością oporządziłem motka, smarując łańcuch i dając mu dwie setki oleju, który łyknął dzień wcześniej na pałowaniu autostradowym.

Bardzo udany wyjazd, rewelacyjny punkt docelowy, który dał mi trochę do myślenia. Starzejemy się. Jeszcze kilka lat temu totalnie nie rozumiałem jak można zabierać dzieci na zlot, ale teraz właśnie zaczęło to do mnie docierać. Gdzieś lata temu, ci młodzi narwańcy związali się w grupę, przez lata grupa ta się z jednej strony trochę wykruszała, z drugiej przybywało, bo młodzi narwańcy zaczynali wracać z partnerami i partnerkami, siłą rzeczy pojawiły się też dzieci. W tej chwili zrozumiałem też idee Piaseczna, które zawsze wydawało mi się za spokojne, a teraz widziałem, że to jest po prostu opcja nieco bardziej familijna. Tak właśnie widzę Grzybowo, miejsce, gdzie będzie chodzić tylko o ludzi, gdzie nawet autkiem będzie można przyjechać, z dzieciurami, gdzie jest masę miejsca do spania, ale w razie potrzeby i bez problemu namiot się postawi. Wyobraziłem sobie, jak moja córa wygłupia się z dzieciakami ludzi, których sam poznałem, kiedy byliśmy młodymi gniewnymi. Strasznie mi się ta wizja spodobała. Mam nadzieję, że się tam w takim familijnym gronie jeszcze nie raz trafimy. Warto.

pysznie

 

MOTO - Zlot GS 2023

Wtorek 06.06.2023

Pominę burzliwy wstęp z pakowaniem się i z tym związanymi trudnymi wyborami, przewińmy do planowanego wyjazdu o 6.30, albo nawet przewinimy do faktycznego wyjazdu o 6:47.

W blokach startowych

 

Z Xalorem umówieni byliśmy na wylocie z Krakowa, w kierunku Sandomierza, na DK79. Musieliśmy przebić się przez Kraków, na szczęście ruch praco-dojazdowy dopiero się rozwijał, nie było gęsto i w zasadzie tylko jeden pan próbował nam kończyć wcześniej imprezę i zrobił to z klasą. Próbował gwałtowanie zmienić pas z prawego na lewy, ale w ostatniej chwili nas zobaczył i przerwał manewr... by po chwili jednak zmienić w nas pas. Z początku było hamowanie, potem odpuszczanie, a potem już awaryjne hamowanie i stos kurew z kasku, nic czego nie doświadczamy codziennie.

Na miejsce spotkania dobiliśmy z 20-minutowym spotkaniem, Xalor już zapuszczał korzenie, a czyściutkie niebo wyraźnie dawało do zrozumienia gdzie można sobie wsadzić wczorajsze prognozy całodziennych deszczy. Dżudi czym prędzej i z wielką radością zrzuciła plecak i wrzuciła go Xalorowi na zadupek. Byliśmy gotowi ruszać w drogę.

Kraków 35km/35km total

Z Krakowa na spokojnie 79tką. Słoneczko ładnie świeciło, trochę rześko jeszcze było, ale pierwszy etap, jeśli nie liczyć wysypu traktorów, był absolutnie bezprzypałowy, nawet policji za wiele nie było. Ani się obejrzeliśmy, jak dobiliśmy na pierwsze tankowanie.

Tam gdzieś za górami, lasami i Orlenami jest sandomierski zamek

 

Obaj z Xalorem mieliśmy nowy sprzęt na sobie, kombiaki i kaski. Wszystko cisnęło, my starzy, ze zjebanymi kręgosłupami. Tak sobie staliśmy i się zastanawialiśmy po chuj my to robimy, czemu nie jechać na zlot dopiero w czwartek, busem. No starość. Zalaliśmy się, zjedliśmy lody i było nam w drogę.

Sandomierz 143km/178km total

Lubię ten odcinek, w sensie w Sandomierzu odbicie na Dwikozy, dalej Annopol, potem te nadwiślańskie wiochy z ogromną liczbą bocianów, z pięknym widokiem na koryto Wisły, dalej Opole Lubelskie i w stronę Puław. Bardzo malowniczy odcinek, który zrobiliśmy z przyjemnością. W planach było śniadanko z Grubym, ale temu w robocie dojebali, więc na postój wybraliśmy Kazimierz Dolny.

Herbatka w Kaziku

Gdzieś tu zdaliśmy sobie sprawę, że rześko już było, z tym deszczem to nas oszukali i szykuje się konkretna parówa. Rozebraliśmy co się dało, poupychaliśmy klamoty i już wtedy poczułem, że znowu nie będzie okazji użyć kupionych rok wcześniej przeciwdeszczówek, no ale wiadomo, że przeciwdeszczówki wiezie się, żeby nie padało, a nie po to, żeby ich używać, tej.

Po krótkiej przerwie wyskoczyliśmy na drogę, szybki przelot do Puław, dalej na Żyrzyn i potem jedyny 'eskowy' etap zaplanowany na ten dzień. Położyliśmy się na bakach i już po chwili byliśmy w tym jednym miejscu, gdzie kiedyś wszyscy się spotykali.

Kołbiel

Zakładam, że nikt nie pamięta i nikomu się nie będzie chciało sprawdzać, ale moje zamiłowanie do symboliki się tu odzywało, bo oto lecieliśmy dokładnie tą samą traską, którą wraz z Andrzejem i Grubym pokonywaliśmy w drodze na nasz pierwszy zlot w Wilkasach. Obecny zlot był dosyć blisko tej lokacji, więc taki plan wydał się sensowny.

Kołbiel 195km/373km

W tym miejscu zmieniliśmy się i Xalor zaczął prowadzić, a trasa była malownicza, DK50 na Mińsk i Ostrów, z bardzo ważnym punktem pomiędzy, mianowicie Łochów. Tam przy rondzie jest fast food, którego nazwy nigdy nie pamiętam, w każdym razie jest to ten jeden z niewielu lokali, który staje w szranki z Makiem, KFC i Burger King. Mam słabość do takich miejsc, tak jak uwielbiałem świętej pamięci Mr. Hamburger. Byliśmy już w trasie od ponad 7 godzin, czas był najwyższy coś zjeść.

W Krakowie 'duża kanapka' to na 2 gryzy, a tu...

Żarcie było pyszne, chwilę się tam zasiedzieliśmy, ale nie mieliśmy na nic parcia. Leniwie ruszyliśmy dalej, a pogoda i umiarkowany ruch bardzo nam w tym sprzyjały.

Przed Ostrowem wyprzedziłem Xalora, dając znać, że przez Ostrów przeprowadzę, bo tam jest momentami dziwnie. Okazało się, że jest bardzo dziwnie, bo kojarzycie ten fajny zjazd z S8 na DW677? No to ten fajny zjazd już nie istnieje, wzięli i go usunęli, no nie ma. Uwielbiałem tu dobijać na motku i mijać poboczem pół Warszawy. W każdym razie przejąłem prowadzenie, żeby nie pogubić i dobrze pojechać i w efekcie wylecieliśmy na Zambrów, a potem jeszcze poprawiłem i wywlokłem nas na obwodnicę Łomży, przez co objechaliśmy ją całą od dołu i wbiliśmy od strony DK61. Zrobiliśmy sobie jakieś extra 30km.

Łomża 154km/527km

Z Łomży to każdy głupi. Najpierw mega korek do skrętu w Kisielnicy, potem Kolno, dalej mój ulubiony odcinek do Pisza, gdzie co raz gorszy asfalt psuł nieco wrażenie, potem Orzysz, dalej Giżycko, gdzie oczywiście stali, potem wolny przelot przez Ogonki i jesteśmy u celu.

Węgorzewo. 12h bez paru minut

 

Nocleg w EkoMarina, w samym porcie. Xalor znowu ogarnął jak należy. Szybciutko zrzuciliśmy ciężkie ciuchy i polecieliśmy na zdrapkę do wiadomego miejsca, w wiadomym celu.

Nadal wysoki poziom

Zjedliśmy dobro i czym prędzej na motki i do bazy, bo nieco suszyło. Jeszcze tylko zalewanie, żeby dzień później z rana się nie szarpać. Mieliśmy przy okazji nabyć browarki, ale uznaliśmy, że spacerek dobrze nam zrobi.

Węgorzewo 153km/680km 

Na mieście było pusto, chciałbym powiedzieć przedsezonowo, ale raczej chodziło o zimny czerwiec i obietnice deszczów. Nie miało to dla nas większego znaczenia. Spacer portem był nader przyjemny.

nie wiem co napisać

Środa 07.06.2023

Z wyra zwlokło mnie o 5. Jakiś prysznic zaliczyłem, a potem wyrwałem się na spacerek, w poszukiwaniu sklepu. Żabki od 6, więc obstawiałem, że tylko stacja benzynowa, ale trafiłem na jakąś lokalesówe, która mi w spokojnie wyjaśniła, że przecież musi być jakiś sklep od 5, żeby ci co pracują od 6, mieli gdzie kupić piwo. Nabyłem trochę wiktuałów i wróciłem do bazy, gdzie nawet już był jakiś ruch. Powolutku zaczęliśmy się zbierać.

śniadanko na wieży mariny

Mieliśmy czas, więc polecieliśmy na Kętrzyn i dalej na Biskupiec. Asfalt psu do dupy, ale widoki i pogoda rozpieszczały. Był moment zawahania, gdzie chcieliśmy tam po prostu zostać.

DW590: Reszel-Biskupiec

W Biskupcu wyskoczyliśmy na DK16 i wszystko się spierdoliło. Tranzyt i milion TIRów i mam na myśli dużo, wchuj, mnogo. Fajnie jest czasem śmignąć TIRa, ale to była przesada. Minęliśmy Olsztyn i tutaj prawie nasza podróż się skończyła, bo oto wypadamy zza górki i w dole mamy taki oto obrazek.

Stoi dwóch smutnych panów. Jeden trzyma panel od drona, drugi macha witkami i zaprasza do siebie. Mgnienie sekundy, kiedy przed oczyma przelatuje całe życie, w tym przypadku przeleciało mi ostatnie 10 minut halsowania między tirami. Na bank podwójne ciągłe były grane i w sumie cholera wie co jeszcze, przynajmniej nie było wyprzedzane lewą stroną wysepki. Prawie na pewno nie było. Zjeżdżamy z tej górki, jak na szafot, no przecież to już kurwa koniec... i w tym momencie bocian, w sensie dopiero teraz zauważyłem, że przed nami jest jeszcze jedno auto i to właśnie to autko do siebie zapraszają. Tak się na nich w pierwszej chwili skupiłem, że świata poza nimi nie widziałem. Czym prędzej się z tej doliny śmierci ulotniliśmy.

Gietrzwałd 146km/826km 

radosny Xalor na poarciszowym szpeju

 

Chwilę za Olsztynem zjechaliśmy na tanksztel. Pora była wczesna, ale już konkretnie grzało. Na stacji było dwóch czoperowych ziomków, przywitaliśmy się, wymieniliśmy uprzejmości, rzuciliśmy kilka wspólnych kurew w stronę smutnych z dronem, a potem pogadaliśmy o trasie. Jak chłopaki dowiedzieli się, gdzie lecimy, to się za głowy złapali, a jak zaczęli nam mówić o 30 stopniowych upałach i ugotowanych jajcach, to się konkretnie zmieszali, bo im bardziej nas straszyli, tymi większe banany wychodziły na naszych ryjkach.

Tymczasem Dżudi była zajęta profesjonalnym ocenianiem motocykli nowych kolegów, a dokładniej najważniejszym elementem każdego motocykla, czyli kanapą pasażera. Spytała, czy może się przysiąść, kolega zapuścił jej dobrą nutkę i po chwili już był dylemat, czy jechać dalej z nami na Śląsk, na SVkowym naleśniku, czy też nad morze, na wygodnej kanapie. Pośmialiśmy sobie z kolegami jeszcze chwilę, po czym pożegnaliśmy się i ruszyliśmy w trasę. Parę kilometrów jeszcze nas czekało.

zadupek approved

Dżizus kurwa, ja pierdolę, że pozwolę sobie zacytować klasyka. Odcinek Ostróda - Toruń to był jakiś istny koszmar. Ruch w obie strony okrutny, TIRy, które nie dawały rady wyprzedzać traktorów, za nimi sznur wkurwionych osobówek, oraz innych TIRów i każdy max przy środku, żeby patrzeć co z przodu. przejechanie 130km od ostatniego tankowania zajęło nam prawie 3 godziny, do tego dwa razy chcieli nas pozabijać. Najpierw Xalor umknął przeznaczeniu, bo oto leci pierwszy, leci bliżej środka i dosłownie 100 metrów przed nim kierowca autobusu się zagapił i zjechał na swoje pobocze. Pech chciał, że w tym miejscu pobocze było źle wykonane, w efekcie on nie tyle zjechał na pobocze, co spadł na pobocze. W tym momencie typ się obudził i gwałtownie zaczął się ratować kontrą. Kontra poszła mu tak bardzo dobrze, że nie tylko wrócił z powrotem na jezdnię, ale wbił się na nasz pas, wprost na czołówkę z Xalorem. Rozsmarowanie na froncie autobusu to nie jest śmierć godna prawdziwego wojownika (a może w sumie i jest), co nie zmienia faktu, że Xalor odbił, chłop też dał kontrę do kontry, w efekcie jakimś cudem się minęli. Aby tyle, że zmieniliśmy się i teraz ja prowadziłem, bo jakoś nie chciałem dostać gównem, które obecnie w drobnych kawałkach sypało się nogawek Xalora.

Druga akcja zdecydowanie mniej widowiskowa. Dolecieliśmy do ronda z dwoma pasami. Lecieliśmy prawym pasem i nasz był drugi zjazd. Wszystko spoko, tylko od strony pierwszego zjazdu zbliżało się autko i coś w nim było nie tak, głównie prędkość, a raczej zbyt powolne jej wytracanie. Wiecie jak to jest, w ciągu ułamku sekundy wiecie, że coś jest nie halo i reagujecie, a dopiero później analizujecie i zaczynacie rozumieć czemu właściwie coś zrobiliście. Niektórzy to nazywają szóstym zmysłem. W tej chwili też wykonałem, złamałem się ciut mocniej i zjechałem z prawego pasa do wewnętrznej lewego pasa. Brałem pod uwagę dwie opcje. Gość przed rondem nagle mocno zahamuje, bo przecież urodził się z chujem między nogami, co w tym kraju z automatu czyni z niego najlepszego i absolutnie nieomylnego kierowcę, to było planowane. Druga opcja, to tak zwana ślepa pizda. Przejebie przez rondo bez zatrzymywania i będzie udawał, że nie słyszy naszego trąbienia i nie widzi naszych ryjów rozsmarowanych na jego szybie. Ostatecznie wyszła 3 opcja, którą po fakcie skomentowałem słowami: '13 lat latam na moto i na coś takiego bym nie wpadł'.

Chłop się zatrzymał przed linią i rozejrzał, tylko nie zatrzymał się przed linią przed rondem, tylko przed linią przerywaną, która oddziela lewy pas od prawego. Rozumiecie, co próbuję opisać? Wjebał pod kątem prostym na prawy pas, zatrzymał przed lewym i wtedy rozejrzał, czy może wjechać na rondo. Prędkość duża nie była, ale jednak na rondzie się idzie w złożeniu, więc jakbym pasa nie zmienił, to by mnie w tym momencie zmusił do mocnego hamowania w złożeniu, co zapewne skończyłoby się szlifem i parkowaniem mu pod autem. W bonusie by pewnie ruszył i przejechał nam tylnymi kołami po nogach. Kurwa

Lubicz 136km/962km 

W Lubiczu zjechaliśmy na tankowanie i szamę. Musieliśmy się trochę ogarnąć po tym szaleństwie.  Mieliśmy nadzieję, że najgorsze za nami, co potem okazało się prawdą, bo sytuacja poprawiła się do zaledwie chujowej. Maczkowy syf wjechał, chwila odpoczynku i ruszamy dalej. Było tak źle, że w Strzelnie przez chwilę łamaliśmy się, czy nie odbić na Konin, ale w końcu jednak polecieliśmy na Gniezno. Gdzieś za Gnieznem miała miejsce drobna akcja i po fakcie musiałem uczciwie przed sobą przyznać, że sam sobie byłem winien. Obrazek.

Długa prosta, z lewej podporządkowana, starszy model bety serii X szykuje się do włączenia do ruchu. Kierunku nie widać, więc większe prawdopodobieństwo, że poleci w lewo. Dolatujemy, na wszelki wypadek odpuszczam gaz... a jakże, wymusił. W tym momencie jeszcze tragedii nie było, jeśli energicznie ruszy, to samo hamowanie odpuszczonym gazem wystarczy. Niestety, nie ruszył energicznie, więc jednak trzeba było użyć hamulca.

I w tym miejscu popełniłem błąd.

Zacząłem hamować i żeby sobie ulżyć, to razem z hamowaniem trzymałem sobie wciśnięty klakson. Okazało się, że za kierownicą siedzi jakaś totalnie obesrana nastolatka, która na odgłos klaksona po prostu wcisnęła hamulec i się zatrzymała.

I w ten właśnie sposób mądry Pawełek ze zwykłego hamowania przeskoczył na awaryjne. Na szczęście już byłem w trakcie hamowania, opona już fajnie przylegała do jezdni, więc zajebanie w opór dało bardzo dobre rezultaty.

Nie trąbiłem jak ją mijałem. Bałem się, że w panice mnie staranuje. Jajebe.

A potem była Września, gdzie zjebałem na jednym rondzie i wycelowałem nas w Poznań, zamiast Jarocin. Zatrzymałem się na podjeździe, żeby ogarnąć mapę, niefortunnie podjazd miał w miarę wysoki krawężnik, kolejna niefortunność wiązała się z tym, że Xalor wjechał na krawężnik przy samej krawędzi, w efekcie moto było wyżej, a nóżka musiała sięgnąć znacznie dalej do ziemi. Licząc moją wtopę z Polanicy sprzed kilku lat, mamy z Xalorem remis w wyjątkowo żenujących parkingówkach.

Jarocin 175km/1137km

Przyznam wam się szczerze, że upierałem się na tę trasę z jednego zasadniczego powodu. Kojarzyłem tę trasę, bo lecieliśmy kiedyś z Grubym z Władka do Wroca i kojarzyłem, że tu były przecudowne lasy i piękne winkle. Wszystko się zgadzało, tylko tych winkli i ładnych lasów to się może w sumie uzbierało z 20km. Ponad 150km jebania między TIRami, żeby zrobić 20km przez las. Dobry deal.

Po chwili dolecieliśmy do rogatek Wrocka. Uznaliśmy, że tu się zalejemy ostatni raz, poza tym przerwy musieliśmy już robić co raz częściej. Zmęczenie materiału było wyraźne. Na stacji trafiła się konkretna ekipa, która leciała na czeskie winkle. Zapraszali nas do dołączenia i pokazywali na mapie fajne traski, ale na myśl o powolnej kawalkadzie 15 motków spasowaliśmy. Zatankowaliśmy i było nam śpieszno na ostatnią prostą.

Trzebnica 86km/1223km

Objechaliśmy Wrocek, trzymając się krajowej ósemki. Korki sakramenckie były, wszystko stało, ale mijanie korku osobówek, w porównaniu do dzisiejszych akcji z TIRami, to było jak spacer po parku. Gdzieś przed Kłodzkiem się zatrzymaliśmy, co by wydzwonić Yaszcza i spytać, gdzie właściwie jest zlot. Miała być Kotlina Kłodzka, my jesteśmy przez Kłodzkiem, dobry moment.

Yaszczi wyjaśnił, że chodzi o Stronie Śląskie, w trakcie rozmowy widziałem w oddali walące pioruny i wiedziałem, że jednak obiecany deszcz się znajdzie. Wsiedliśmy na motki i ruszyliśmy. Chwilę później się rozpadało na dobre i do Kłodzka już wjechaliśmy w strugach deszczu, ale spoko, wiedzieliśmy, że należy lecieć ósemką i na wysokości Bystrzycy Kłodzkiej odbić na Stronie. Mapa pokazywała, że da się sprytniej przez Lądek, ale z obawy przed zgubieniem się i jazdą w strugach deszczu po wyjątkowo zadupnych drogach wybraliśmy główną drogę, oznaczaną na czerwono.

Macie tak czasem, że nie chcecie czegoś zgubić, więc odkładacie to w specjalne miejsce, potem zapominacie gdzie i w efekcie gubicie? Taka trochę samospełniająca się przepowiednia.

Lecimy tą ósemką, deszcz trochę zelżał, rozgrzany asfalt momentalnie wysycha, widoki są bajeczne, winkle świetne, korek zostawiliśmy za sobą, odliczam kilometry i wychodzi mi, że Bystrzyca będzie za chwilę. Już za moment będziemy łoić browara i rozmasowywać obolałe kolana.

Polanica Zdrój.

No kurwa, nie kojarzę, żebyśmy mieli Polanicę na trasie. Coś przeoczyłem? I czemu na znakach nie ma tej jebanej Bystrzycy, już w zasadzie powinniśmy do niej dojeżdżać. Dobra, w następnej wiosce się zatrzymam i sprawdzę moją mapę. Szczytna... dobra, jeszcze jedna, Duszniki... dobra, ale przed następną już na pewno... Lewin Kłodzki...

Zatrzymaliśmy się przed samą Kudową Zdrój, spojrzałem na mapę i zrozumiałem, że do Bystrzycy prowadzi czerwona dróżka, ale to jest 33, nie 8. Może nawet zobaczyłbym to na znakach w Kłodzku, gdyby wtedy nie jebało żabami. Ups.

Wróciliśmy się do Polanicy, tam przeskok na Bystrzycę, dalej Sienna, Stronie i jesteśmy na miejscu. Zafundowałem nam extra prawie 60 kilometrów w deszczu na mecie, z czego ostatnie kilometry na rezerwie. Da się?

Zatoczyliśmy się do celu jak już się ściemniało. Na miejscu ekipa już garowała. Był bimber, ognisko, muza z głośnika i bimber. Niektórzy nawet nie zauważyli, że dobiliśmy do celu. Na szybkiego się rozpakowaliśmy i na szybkie zakupy, bo przecież jutro święto. Szczęśliwie do Biedronki był żabi skok, więc już po chwili zbroiliśmy się w zupki chińskie i browary.

Po powrocie na kwadrat odszpuntowaliśmy browary i poszliśmy się bratać z ekipą, ale 14 godzin w siodle i prawie 800 kilometrów nawinięte, większość w słońcu i między TIRami, to swoje zrobiło. Światło szybko zgasło.

Czwartek 08.06.2023

Poranek, odespane. Zjedliśmy coś na szybko i o 9 polecieliśmy z Dżudi do Czech. No dobra, musieliśmy zacząć od tankowania.

Stronie Śląskie 215km/1438km

Zdecydowaliśmy polecieć sobie wczorajszą traską. Tym razem po suchym, wypoczęci i z pełnym bakiem. Odcinek Stronie - Bystrzyca przez Sienną jest wprost bajeczny. Leniwie pokonywaliśmy zakręty, słoneczko świeciło, bajka.

Odcinek do Czech zleciał nam wyjątkowo szybko. Dobiliśmy do Karlików, tam dopadliśmy market spożywczy i zgodnie z planem sakwy wypchaliśmy browarami, a tankbag czymś mocniejszym, a dokładniej beherovką. Wymyśliliśmy sobie, że zrobimy stanowisko do witania nowoprzyjezdnych. Będzie chleb, sól i bania beherovki. Piękny plan.

bankowo nasi to skolonizowali

Droga powrotna była równie przyjemna. Bez spinki. W tym roku zależało nam, żeby być na miejscu i witać kolejnych przyjeżdżających. Zgodnie z planem w bazie byliśmy o 12 i naszym oczom ukazała jakaś brzydka poznańska fura z przyczepką, a na przyczepce DRZta. Znaczy jaśnie pan organizator zajechał na zlot i widocznie jeszcze go z tego zlotu nie wyjebali.

ciepły, wytrzęsiony radegast z czech, tej

Wzięliśmy się za przygotowania. Zapięliśmy baner GS500, żeby ludzie wiedzieli, gdzie jechać. Poza tym zmontowaliśmy lodówkę na browary, w senie wypięliśmy DRZte z pasów, znaleźliśmy starą skrzynkę, wypełniliśmy ją browarami i spuściliśmy na pasach do potoku. Wyszło idealnie.

lodówka

Stolik z chlebkiem, solą i beherovką został przygotowany. Do tego okazało się, że Yaszczi wiózł ze sobą specjalną przesyłkę od Kubusia, gdzie były winiacze i bimberki. Jedna buteleczka bimberku pojechała na stół powitalny, wszak ludzie powinni mieć opcje. Do tego było trochę gadżetów, oraz znacznik, gdzie można wpisać ksywę i zawiesić na szyi. Przyjmowanie nowych wzięła na siebie Dżudi, która była swoim żywiole, poza tym dzięki temu wiedziała, że nikt się nie uchowa i każdego będzie mogła na starcie przytulić i miło powitać.

właściciel ośrodka

Dzień nadal był młody, ludzi się zjechało dość, żeby popykać w siateczkę. Niektórzy też uparli się, żeby się wykąpać, bo co to za zlot bez pakowania się do bajora.

było rześko

 

Gdzieś po drodze przyszła pora obiadowa. Nawet nie wiem jak to opisać. Na pierwsze danie wjechał rosołek z domowej roboty lanymi kluskami. Tak, to były domowej roboty kluski, dopytałem się o to. To jedzenie to był jakiś kosmos, nigdy na żadnym zlocie nie było tak dobrego jedzenia, ja wręcz nie pamiętam, kiedy ostatni raz jadłem coś tak dobrego. To nie była żadna restauracja ĄĘ, potrawy nie były wyszukane, ale były zrobione z dobrych produktów, przez kogoś, kto robił to całe życie i robił to dobrze. Istna poezja, tam przecież nawet były domowej roboty ciasta na deser. Wszystkie te jebane zupki chińskie i inne wynalazki, wszystko to było zbędne, bo kolacje i śniadania były kosmiczne i zawsze można było dostać dokładkę. 11/10 za jedzenie.

czwartkowe zagęszczanie

Browary się lały, coś mocniejszego również, ludzi przybywało, atmosfera się podkręcała.Ognisko rozpaliliśmy, na stół powjeżdżały różne domowej roboty wynalazki, wszystko wskazywało, że dzień skończy się dokładnie tak, jak miał się skończyć, z tym wyjątkiem, że każdy z zapartym tchem czekał na wieczorne i noce pałowania, bo przecież główny prowodyr w tym roku był orgiem i zamiast przodować w pałowaniu, to zajmował się wyciąganiem z motków kluczyki. Yaszczi, z wyrazem lekkiego zażenowania, wyciąga ludziom kluczyki, żeby nie pałowali. Niezapomniany widok i już tylko po to warto było zjechać na zlot. Trochę to zjeabliśmy, bo powinniśmy uszanować Yaszcziego i jego pałowania, w sensie wszystkie bez mała 50 motków odpalić, zacząć pałować i z uśmiechem czekać, aż Yaszczi podejdzie i zabierze kluczyki. Eh.

Była siatkóweczka, był turniej badmintona (brałem udział, noga nadal boli, niczego nie żałuję), była bardzo udana integracja. Gdzieś w tym miejscu Dżony rozwinął skrzydła. Dosiadł DRZty Yaszcziego i trzeba przyznać, że prawie sięgał nogami do ziemi. Był porobiony, zdecydowanie nie panował nad maszyną i to była kwestia czasu, jak coś odpierdoli, na co wszyscy czekali z zapartym tchem. No właśnie, ta scena wiele o nas mówiła, bo o to właśnie ma miejsce Stacja IV - Dżony wypierdala się po raz pierwszy. Niby nic specjalnego, Dżony się wypierdolił, ale ta reakcja... Ludzie pomogli mu wstać, wsadzili go z powrotem na moto, puścili i czekali co stanie się dalej. Ktoś tam nawet narzekał, że Dżony po prostu wypierdolił się na trawie, a nie wjebał w jakieś motki. Dosłownie, chłopa zapakowali z powrotem na moto i czekali co zrobi teraz. Dżony już był w trybie nieludzkim, więc mogło dojść do wszystkiego, w zamian Dżony po prostu wyjebał się ponownie, tym razem wbijając sobie seta w nogę. Gawiedź chleb dostała wcześniej, teraz były igrzyska. Krew się polała, gawiedź zadowolona. Tam jeszcze były jakieś niezaspokojenia związane z brakiem jazdy na motku po ośrodku. Cóż, podobno nie doszło do tego tylko dlatego, że Dżony nie dojechał do wejścia. Zabrakło mu jakieś 10 metrów i dziura w nodze nieco pokrzyżowała plany.

Dużo więcej o tej nocy nie powiem, garowałem od rana. Może nie chlałem jak dziki, ale jednak sumiennie przyjmowałem, więc jeszcze gdzieś przed północą mnie poskładało.

Piątek 09.06.2023

... załóż czapkę skinieeee...

Ja pierdole dejavu, Kubuś i Yaszczi, mogło być gdzieś przed trzecią rano. Namierzyli nasz pokój, nie mogli wejść przez drzwi, bo nie urodziliśmy się wczoraj i na noc się zamknęliśmy. Wyliczyli, które to nasze okno i obecnie pod nim śpiewali. Próbowali też pakować się przez okno, ogólnie próbowali się jakoś dostać do środka, dyskutując przy tym zawzięcie, a wszyscy wiemy jak niepodważalna i do bólu logiczna może być rozkmina dwóch najebanych typów o 3 rano. Trochę się pod tym oknem nasapali, zaśpiewali ze dwie zwrotki i się zwinęli. Udało się złapać jeszcze chwilę snu. Potem śniadanko klasy światowej i już tylko pozostało nam postanowić co zrobimy z tym pięknym dniem. Padło na spacer. Pozbieraliśmy ekipę, Betaszka wybrała kierunek i potem wszyscy za nią karnie ruszyliśmy. Lekki deszczyk nam towarzyszył.

urokliwie

Traska prowadziła do jakiegoś lokalnego browaru, gdzie poza piwem można też przyjąć jakiś posiłek, tco też zrobiliśmy. Trasa była piękna, z jednym tylko minusem, otóż nie dało się wybrać żadnej trasy, która szła by po błocie, lub choćby szutrze. Parę kilometrów po asflacie i kostce odbijało mi się na kręgosłupie, a czeski lager znieczulający nie do końca mógł tutaj pomóc.

z piwem, w drodze na piwo

Szczęśliwie szliśmy w doborowym towarzystwie, więc drobne niedogodności nie były wielkim problemem. Na miejscu przywitał nas wyśmienity browar i całkiem zjadliwe żarcie, co prawda jedzenie z ośrodka wywindowało poprzeczkę bardzo wysoko, ale nie można było narzekać. Kwaśnica i podpłomyki wjechały.

Droga powrotna była bardzo miła, upstrzona kwintesencją zlotową, czyli rozmowami o wszystkim z ludźmi, których widzę raz w roku, ale wiem, że nadają na podobnych falach. 

Powrót w sam raz zużył energię i zrobił miejsce na pyszną obiado-kolacje. Dalej była dalsza integracja, jakiś wypadzik na miasto na piwo i pizzuche, wszystko leniwie i spokojnie. Dopiero wieczorem się nieco spierdoliło, bo pałowanie motków poszło nieco za daleko. Musicie wiedzieć, że ten temat jest problemem co roku. My tu przyjeżdżamy i wiemy, że będzie głośno, ale co z tymi, którzy przyjechali sobie odpocząć? Czemu oni mają być ukarani? To zawsze jest powód do dyskusji i wiecznie jest gadanie, aby załatwić ośrodek bez 'ofiar postronnych'. Każdy org o tym pamięta i każdy org robi co może w tym kierunku, w każdym razie tak było, aż do teraz, bo oto wjechał Yaszczi, cały na biało, i ogarnął cały ośrodek dla nas... ale w centrum mieściny. Tak jak zwykle ofiarami postronnymi były pojedyńcze osoby w domkach obok nas, tak Yaszczi sprawił, że ofiarą postronną było całe miasto.

tej, potrzymaj mi piwo

Śmiechy, śmiechami, ale tym razem było jak zwykle, tylko w mieście. Pałowanie do przesady w nocy, wiocha w chuj. Nic nas zeszły rok nie nauczył. 

Sobota 10.06.2023

Piękny nowy dzień, używki dzień wcześniej nieco odpuszczone, więc możemy zacząć od jakiegoś krótkiego przelotu. Wspólnie z Grubym i Dżudi wyskoczyliśmy sobie do Czech. Wybraliśmy sobie malowniczą traskę i polecieliśmy. Było nad wyraz urokliwie, momentami tylko słabo z racji piachu i mokrego w zakrętach, ale nigdzie się nam nie śpieszyło, nie mieliśmy potrzeby pokonywać każdego zakrętu na max, więc zabawa był chill. Zrobiliśmy drobne zakupy, jakaś krótka przerwa w Czechach, Dżudi zmieniała sobie zadupki w motkach, było bardzo miło. Przy okazji jeszcze zatankowaliśmy się do pełna, przed jutrzejszym powrotem.

Stronie Śląskie 187km/1625km

Jeszcze zaliczyliśmy dobre jedzonko w resteuracji, a wieczorkiem z Dżudi zagraliliśmy jeszcze w kręgle. Było bardzo miło. Gdzieś pomiędzy jedzonkiem a kręglami załapaliśmy się na zawody w wolnej jeździe. Było to też grane w Biesach. Fajnie się to oglądało i przyznam, że trochę ubolewałem, że nie graliśmy w tę grę przed pandemią, jak jeszcze codziennie dolatywałem do roboty na moto w korakch, przez co miałem nieco obycia. Korciło mnie, żeby wziąć udział, ale nie lubię uczucia, kiedy wiem, że kiedyś umiałem coś zrobić świetnie, a teraz jestem w tym pizdą. Zaliczone na wszystkie sposoby przy piłce nożnej. Pooglądałem, pośmiałem ze wszystkimi, dalej się łamałem, bo widziałem, że niezależnie od wyniku, każdy cieszył japę z udziało. Witu był czarnym koniem tej imprezy i doszedł aż do finału, ale w finale wygrał Dadowy Maciuś, pomimo tego, że zrobiliśmy wszystko, aby nie wygrał, każąc finał powtarzać dwa razy. Taka jest oficjalna wersja, a nieoficjalna jest taka, że chcieliśmy posłuchać pracy jego cudownego TLa.

Wieczór był bardzo spokojny. Jeszcze z Exodusem zaatkowaliśmy flaszkę złotej Olmeci, ale okazało się, że tylko dwóch nas do niej jest, a picie flaszki na dwóch dzień przed powrotem nie jest dobrym pomysłem, szczególnie, że na stołąch walało się sporo niedopitego dobra. Niebezpieczne. Ale co się odwlecze...

 Niedziela 11.06.2023

Wstałem jak zwykle wcześnie rano, plecki o to dbają. Trochę z nudów, trochę z przyzwoitości, wziąłem się za ogarnianie miejsca kaźni. Uzbierałem 3 worki śmieci, odniosłem sporo rzeczy do kuchni, ogólnie miły poranek. Dalej było przepyszne (dla odmiany) śniadanko i zaczynamy się zbierać. Na powrocie dołączył do nas Gruby, więc mieliśmy lecieć na trzy motki. Absolutnie bez pośpiechu się zapakowaliśmy, pożegnaliśmy się z kim się dało i ruszyliśmy na szlak.

Powoli, spokojnie, bez przypałów, bez odkręcania, ot tak cyk, Lądek, Złoty Stok, Nysa i jesteśmy w Opolu.

Opole 106km/1731km

Tu się pożegnaliśmy z Grubym, który odbijał w stronę Częstochowy, a my planowaliśmy DK94. Ruszliśmy ze stacji, parę kilometrów później Gruby odbił w lewo, a my dalej pojechaliśmy swoje. Chwilę przed Bytomiem trafiliśmy na remot. Objazd wskazywał w prawo, tak zrobiliśmy. Przejechaliśmy z 10km, kiedy ukazała się kolejna tablica, ale tym razem już mówiła o obejździe dla aut z wagą ponad 3,5t. No nic, jechaliśmy dalej, póki nie okazało się, że ten objazd prowadzi nas na bramki A4. Poszedł lekki wkurw, bo pogoda była za ładna, a my mieliśmy za blisko, żeby bujać się po autostradach. Przerwa na siku, ładną fotkę i zawracamy.

wracają do domciu

 

Wróciliśmy do tej pierwszej informacji o objeździe i ją zignorowaliśmy. Kilomter dalej był drugi objazd, tym razem dla mniejszych aut. Oznaczenie nieźle psu do dupy, no ale ok, lecimy.

Zgubiliśmy się ponownie.

Nawrotka i do trzech razy sztuka. Ogólnie zrobiliśmy ponad 50km, żeby obejchać 3km remontu drogi, po którym i tak dali byśmy radę przejechać, bo była zerwana tylko górna warstwa nawierzchni. W tym roku zostałem królem odnajdywania drogi.

Dalej był Bytom i nawet udało nam się zaczepić o moje ulubione miejsce narodzin DK79. To już zaliczone, więc tylko mały uśmiech i lecimy dalej.

Dąbrowa Górnicza, minuta ciszy, jak mijaliśmy zamkniętego Mr. Hamburger, dalej jest Olkusz, gdzie przeturlaliśmy na idealnym ograniczeniu i oczywiście stali. Potem ostatni postój przed Krakowem, bo nie chciałem do domu wtaczać motka na pustym baku, a także czas był wziąć plecak z zadupka motka Xalora.

Jerzmanowice 198km/1929km

Zatankowaliśmy, pożegnaliśmy się i 20km później stanęliśmy pod domem.

To był bardzo udany zlot. Organizacja była dopięta na ostatni guzik, ludzie dopisali, pojawił się nawet nasz opiekun Studi, co było nie lada miłym zaskoczeniem. To było widać w czwartek, kiedy nowoprzybywający zasiadali z motków, żeby się witać i naprawdę wielu na widok Studiego na chwile zamierało, zatrzymywało się, uśmiechało i dopiero wtedy miśkowali. Bardzo to było fajne.

Zlot wyszedł idealnie, znowu odstawiliśmy wiochę, niby wszystko po staremu, ale jednak gdzieś tam czuje się nadchodzącą zmianę. Wszystko było idealnie, ale jakby trochę tego ognia zabrakło. Trochę jak z globalnym ociepleniem, niby ślady już są, niby dowody już są, ale nie dla każdego oczywiste, więc dyskusja trwa. To tylko moje zdanie, acz z rozmów wynika, że nie tylko moje, ale to mógł być ostatni zlot z taką frekwencją i z taką obsadą starej gwardii. Obym się mylił, oby za rok wszystko idealnie wypaliło, a wyposzczenie sprawiło, że znowu nas będzie ponad 50 osób, acz czuje, że pewne zmiany będą musiały się wydarzyć. Czas pokaże. Ważne, że teraz było dobrze, z tego się cieszmy.

tejtej, nieludzki i kapitan spierdalaj pozdrawiają